تعیین سطح پلاسمایی تیامین در بیماران همودیالیزی: یک روش دقیق کروماتوگرافی با کارکرد عالی

زمینه و هدف: درمان های جایگزین کلیه، اغلب با تغییرات عناصر کمیاب و متابولیسم ویتامین ها همراه است. تجویز مولتی ویتامین ها به بیماران دیالیزی به صورت روتین در مراکز دیالیز صورت می گیرد. غلظت پلاسمایی تیامین، نشانگر خوبی برای وضعیت تغذیه ای بیمار است. در این مطالعه یک روش دقیق کروماتوگرافی با کارکرد عالی برای تعیین غلظت پلاسمایی تیامین در انسان راه اندازی شده و غلظت پلاسمایی تیامین در گروهی از بیماران همودیالیزی بررسی شده است. هدف از انجام این پژوهش، اندازه گیری میزان تیامین در خون بیماران همودیالیزی مزمن به منظور ارزیابی نیاز یا عدم نیاز این بیماران به مکمل های حاوی تیامین است.روش بررسی: در این مطالعه تجربی، پلاسمای 9 نفر بیمار همودیالیزی ایرانی برای تعیین میزان تیامین آن آنالیز شده و با یک گروه داوطلب سالم ایرانی مقایسه شد. طریقه عمل بر اساس اکسیداسیون تیامین قبل از ورود به ستون و تبدیل آن به تیوکروم و سپس ردیابی توسط ردیاب فلورسنت بود. 1 میلی لیتر از پلاسما توسط تری کلرواستیک اسید دی پروتئینه شده و تیامین توسط دی اتیل اتر استخراج شد. سپس سیانوژن بروماید (3/0 میلی لیتر) اضافه شد تا تیامین را به تیوکروم تبدیل کند. نمونه ها (25 میکرولیتر) به یک ستون (mm 250 × 6/4) µm 4 , 8novapak c تزریق شد. فاز متحرک شامل متانول: بافر فسفات (30 میلی مولار) با نسبت 55:45 و 05/0 % سدیم لوریل سولفات بود. نتایج به دست آمده با استفاده از student t-test و anova یک طرفه آنالیز شد. آنالیز اطلاعات با استفاده از برنامه spss vbیافته ها: نتایج نشان می دهد که روش استفاده شده برای تعیین مقدار تیامین در پلاسما، روشی بسیار دقیق و تکرارپذیر است. حداقل مقدار قابل اندازه گیری تیامین 2/0 نانو گرم در میلی لیتر و درصد بازیافت حدود 85% بوده است. ضرائب تغییرات بین روزی و درون روزی برای 3 غلظت اختیاری تیامین در پلاسما در محدوده 94/2-2/0 % بود. میانگین غلظت پلاسمایی تیامین در 10 نفر داوطلب سالم 95/0± 07/3 نانوگرم در میلی لیتر و در بیماران 12/1±72/4 نانوگرم در میلی لیتر قبل از همودیالیز و 67/0±29/4 نانوگرم در میلی لیتر بعد از همودیالیز بود. مطالعه حاضر نشان می دهد که میانگین غلظت پلاسمایی تیامین در بیماران همودیالیزی ایرانی تفاوت معنی داری با داوطلبین سالم ایرانی ندارد و همچنین قبل و بعد از دیالیز نیز تغییر چندانی نمی کند.نتیجه گیری: روش استفاده شده برای اندازه گیری تیامین در پلاسما روشی حساس، دقیق و تکرارپذیر است و برای مطالعات کینتیکی تیامین مناسب است. بر اساس یافته های این تحقیق می توان چنین نتیجه گرفت که بیمارانی که به صورت مزمن تحت همودیالیز قرار می گیرند، تفاوت معنی داری در مورد غلظت تیامین با افراد سالم ندارند و میزان ویتامین موجود در رژیم غذایی این افراد برای رفع نیاز بدن کافی به نظر می رسد و دریافت ویتامین اضافی توسط این بیماران ضروری نیست.